Таццяна Шамодзі: “Педыятрыя – гэта мая стыхія”

Маладосць, энергія, поспех – гэта ўсё тое, што ўласціва Таццяне Шамодзі, намесніку галоўнага доктара па дзяцінстве і родадапамозе цэнтральнай раённай бальніцы.

Таксама Таццяна Пятроўна – чалавек года- 2011 Мінскай вобласці. Гэтая жанчына ў свае гады здолела ўзяць на сябе сур’ёзную адказнасць і пры гэтым застаецца жыццярадасным і адкрытым чалавекам.

У 1994 годзе Таццяна скончыла медыцынскі інстытут і панеслася: інтэрнатура, ардынатура, праца ўчастковым педыятрам, доктарам-рэабілітолагам, загадчыца дзіцячай паліклінікі.

– Калі вы вырашылі звязаць сябе з медыцынай?

– Доктарам я вырашыла стаць у 9-м класе. У 10-м рашэнне засталося нязменным, і я паехала паступаць.

– Што вам здаецца самым складаным у працы цяпер, калі вы сталі спецыялістам з досведам?

– З пазіцыі досведу праца становіцца ўсё больш складанай і складанай, бо прыходзіць разуменне таго, што любая сітуацыя, нават самая простая, можа скончыцца па-рознаму. Калі ты малады доктар, то на гэта не звяртаеш асаблівай увагі. А з гадамі даводзіцца сутыкацца з рознымі рэчамі, вось тады і разумееш, што жыццё – гэта такая загадка...

– На ваш погляд, якая рыса сучаснасці сёння перашкаджае грамадству?

– Як грамадства я разглядаю маладое пакаленне, якое ідзе за намі. Сёння яму не хапае самастойнасці, упэўненасці для самасцвярджэння. Бо любое грамадства для сваёй рэалізацыі не важна, не важна, у якой сферы павінны быць упэўненым у сабе. А наша моладзь вельмі разумная, але пры гэтым вельмі прывучаная да гіперапекі.

– Вашы самыя значныя дасягненні ў жыцці?

– Шчаслівыя вочы пацыентаў і іх здаровае дзяцінства.

– Кар’ера ў вашым жыцці. Як вы гэта ўспрымаеце?

– Я ніколі не ставіла перад сабой мэту пабудаваць кар’еру. Усё гэта рабілася само па сабе. Я сёння тут, я працую, а кар’ера ідзе побач са мной.

– Вам даводзіцца мець зносіны з людзьмі. Якую рысу характару вы б назвалі адмоўнай?

– Недавер да людзей.

– Станоўчай рысай?

– Адкрытасць, дабрыня.

– Самыя шчаслівыя моманты ў вашым жыцці?

– Шчасцем было паступленне ў медыцынскі. Дамогшыся свайго, шчасцем было нараджэнне сына. Шчаслівымі можна назваць тыя моманты, калі я адчула сябе рэалізаванай на працы, калі я зразумела, што займаю сваё месца і мне на гэтым месцы камфортна. Педыятрыя – гэта мая стыхія, дзе я павінна жыць, павінна працаваць.

– Хто быў вашым галоўным настаўнікам?

– Калі задумацца над гэтым, то можна з упэўненасцю сказаць – гэта мая сям’я, якая дала асновы для жыцця, паказала гэты свет. А далей настаўнікі, якія суправаджалі: у школе – настаўніца хіміі Тамара Мікалаеўна Лявошка; былая загадчыца дзіцячай паліклінікі Святлана Іванаўна Скапец. Усе тыя людзі, якія дапамагалі мне рэалізоўвацца ў прафесіі, паказалі, чаго можна дасягнуць, будучы доктарам.

– Як змянілася Таццяна Пятроўна ад маладзенькай студэнткі да паспяховай і цікавай жанчыны?

– Мабыць, гэтае пытанне трэба задаваць не мне (смяецца). У душы я ўсё тая ж Танечка-студэнтка, толькі, як бы банальна гэта не гучала, з досведам “у руках”.

– Ваш дэвіз?

– Калі не я, то хто?

– Ваша любімае свята?

– Я вельмі люблю сямейныя святы. Люблю Новы год, люблю дзень нараджэння свайго сына... Усёй сям’ёй заўсёды святкавалі 1 верасня і апошні дзень навучальнага года.

– Як выхаваць добрых дзяцей?

– Давяраць сваім дзецям, любіць іх. Асабістым прыкладам паказваць стаўленне да жыцця. Адкрываць кожны дзень дабрыню, спагаду, узаемадапамогу... І рабіць іх адукаванымі.

– На вашу думку, што перашкаджае сёння чалавеку быць шчаслівым?

– А  што такое шчасце? Назваў сябе шчаслівым, і ты ім будзеш. Я не думаю, што камусьці перашкаджае нешта быць такім. Трэба проста мець сваю сістэму вымярэння шчасця, і ты  абавязкова станеш шчаслівым.

Аляксандра ЭГЕРТ.