Мастак Дзмітрый Сухецкі: "Год я правёў у турме як "тэрарыст"

Настасся РОЎДА, 25.03.2012, "Рэгіянальная газета"

У чацвер, 22 сакавіка на мастацкай упершыню былі прадстаўлены 22 карціны пачынаючага маладзечанскага мастака-сюррэаліста.

Дзмітрыю зараз 24. Ён малюе ўжо цягам 5 гадоў. Перадгісторыю яго работ звычайнай не назавеш. Не даведаўшыся яе, нельга па-сапраўднаму зразумець ні карцін, ні самога мастака. Аб тым, які жыццёвы эпізод стаў пераломным, распавядае сам Дзмітрый ...

Фота Настассі Роўда: Дзмітрый Сухецкі

− Якое вызначэнне сюррэаліста вы б далі?

− Мастакі-сюррэалісты − гэта шызоідныя людзі, з велізарным унутраным светам. Менавіта гэта дазваляе ім пісаць палотны.

− Пачакайце, вы лічыце сябе вар'ятам?

− Я не падыходжу пад вызначэнне “нармальны”, але я не вар'ят.

− Чаму вы абралі менавіта гэты кірунак у жывапісе? І чаму амаль усе вашыя карціны цёмнага колеру?

− Напярэдадні дня выпускнікоў 2009 года адбылася трагедыя. Хімію раней любіў, хацеў зрабіць лак, каб пакрыць карціну. Нешта пераблытаў, і ўсё выбухнула ў маёй руцэ. Нічога не паспеў зразумець. Ачуўся ў лякарні, увесь у крыві, прыкаваны кайданкамі. Побач стаяла міліцыя. Аказалася, што мяне падазраюць у тэрарызме! Больш за год правёў у турме, пісаў партрэты зэкам. Нічога не даказалі, але мучалі мяне доўга. Гэта і быў пераломны момант. Тады мне было 19.

− Як вы справіліся з гэтым?

− Я баяўся звар’яцець, але ўсё плаўна супакоілася і мяне выпусцілі. Жыў марамі, надзеямі. Дзяўчына чакала. Але пасля таго, што здарылася, я захварэў і цяпер лячуся ад дэпрэсіі.

− Дзяўчына дачакалася?

− Дачакалася. Але мы развіталіся. У мяне проста не было сіл. Мы хацелі ажаніцца, заяву падалі, а потым перанеслі, і нічога не выйшла .... Але я лічу, што ўсё так і павінна было стацца.

− Вы не атрымлівалі спецыяльнай мастацкай адукацыі. Чыя ж творчасць натхніла?

− У адным часопісе я ўбачыў артыкул польскага мастака Здзіслава Бяксіньскага. Яго працы настолькі геніяльныя, што Далі і побач не стаяў! Гэта ўсяляла ў мяне новае жыццё. Я хацеў нешта маштабнае, страшнае, грандыёзнае!

− Вы згадалі Сальвадора Далі. Ён аднойчы сказаў: “Сюррэалізм − гэта я”. Вы можаце так сказаць пра сябе?

− Так, сюррэалізм − гэта цалкам я!

− У працах я ўбачыла сілуэты жанчын. Якую ролю яны іграюць у вашым жыцці?

− Я абагаўляю жанчыну. Яна − мой ідэал.

− Гэта значыць, калі музыкам мелодыі прыходзяць у сне, то вам для натхнення патрэбна жанчына?

− Мой наркотык − музыка. Яна дапамагае мне сысці ў сябе, каб выліць падсвядомасць на палатно. Здараецца, што падчас малявання я нават танчу! Маю ўлюбёную карціну  пісаў пальцамі ноччу, седзячы на ​​падлозе і скачучы!

Фота Настассі Роўда: Дзмітрый каля яго ўлюбёнай карціны

− Што павінна адбыцца, каб вашыя карціны сталі несці людзям святло і радасць?

− Патрэбна магчымасць жыць так, як я хачу. Быць каханым, зразуметым і запатрабаваным, таму што я хоць і люблю самоту, але яна мяне забівае. Хочацца простых стасункаў. Напэўна, яны і прынясуць фарбы ў мае карціны. Увесь боль выліваецца на палатно. Ад таго яно і атрымоўваецца крывавым, цяжкім. Але не ўсё ж мастацтва светлае! Гэта ў мяне проста такі балючы перыяд. Пальцы адарвала .... Але зараз, спадзяюся, будзе лягчэй, і карціны стануць больш каляровымі. Мае апошнія тварэнні ўжо больш прыемныя, яны і падабаюцца людзям. Адзінае, да чаго я не прыйду ніколі, гэта да зялёнага колеру! Я яго цярпець не магу!

Фота Настассі Роўда: Дзмітрый разам з маці на адкрыцці выставы

“Мне не сорамна за свайго сына”

Разам з Дзмітрыем на адкрыцці выставы была і яго маці, Лідзія Іванаўна. Яна на працягу ўсяго гэтага часу падтрымлівала сына як магла.

− Спадарыня Лідзія, як вы ставіцеся да творчасці свайго сына?

− Я радая таму, што ў мяне такі таленавіты сын. Я паказвала яго працы мастакам, і водгукі толькі станоўчыя. Хацелася б крыху больш пазітыўнага. Аднак я ведаю, што ён перажыў .... Такім чынам ён выказвае сваю сутнасць.

− Скажыце, а які ён дома?

− Вельмі добры, ранімы і адкрыты. Як за чалавека, мне не сорамна за свайго сына! Прывяду вам прыклад. З Днём Нараджэння ён павіншаваў мяне на словах. Стала трошачкі крыўдна, думаю, хоць бы якую-небудзь паштоўку падарыў. А потым праз тыдзень з зарплаты ён купіў мне на ўсе грошы мікрахвалёвую печ. “Мамачка, кажа, прабач, што я не змог табе своечасова падарунак прыпаднесці”. Вы ўяўляеце! Мне да слёз было прыемна!

− Як вы справіліся з яго трагедыяй?

− Сваякі і сябры падтрымлівалі. Калі гэта здарылася, і ўсё думалі, што тэракты яго рук справа, пра гэта нават па радыё аб'явілі, мы ўсе падтрымлівалі, верылі, што Дзімка не здольны на такое! Але перажыць тое, што здарылася было вельмі складана. Зараз усё адбіваецца на працах. Але будзем спадзявацца, што гэта ў мінулым.

Між іншым

Меркаванне наведвальнікаў выставы аб убачаным:

− Мне гэта абсалютна не зразумела, таму што я не мастак.

− Усё падабацца не можа, але ёсць і добрыя працы, дзе ўсё зразумела.

− Я аптыміст, а таму на такія змрочныя карціны доўга глядзець не магу. Але гэта, мабыць, сапраўднае мастацтва ...

− Работы даволі дзіўныя і адначасова цікавыя. Спалучэння колераў незвычайныя, вельмі далікатныя пераходы ад аднаго колеру да другога.

Дзе гэта можна ўбачыць?

Выстава будзе працаваць у гарадскім філіяле №1 цэнтральнай раённай бібліятэкі каля месяца.

Фота Настассі Роўда